Aslında ben...

    Evet mutsuzluk yaşarım ben de ama hemen geçer mutsuzluğum. Sinirlenince zaten hiç saklamam kızdığım şeyi söylerim kime kızdıysam susamam, bu çok aykırı bana. Benimle hayat zor, ben de biriyle çok zor yaşarım diye düşünüyorum. Fakat bu zor kadın olduğumdan değil. Bazen saçma şeylere kızabilirim, alınabilirim, kırılabilirim, yanlış anlayabilirim. Bilmiyorum. Ben hiç taktik, strateji bilmem. Bir ilişkide ne, hangi sırada, ne zaman yapılır hiç bilmem. İçimden geldiği gibi yaparım, davranırım, konuşurum. Ve genelde de hep en başta biter zaten. Tez canlıyım biraz, sorunca cevaplansın isterim sorularım. Belki biraz "isteyince alayım, sıkılınca gideyim" tadında. Ama sonra başka şeyler oluyor, karmaşıklaşıyor, kolaymışım gibi geliyor herhalde. Aslında çok zor görüyor ya beni, ulaşılmaz filan. Benim derdim beni mutlu etsin değil ki, birlikteyken mutlu olmak, ben zaten mutluyum. Sıkıntı çekmeyi neden isteyeyim ki, kıskançlık krizlerine neden gireyim ki? Hem sevginin ölçütü müdür bu? Kıskanç değilim diye çok acayip karşılanıyorum mesela, "sende bir gariplik var" diyorlar. Oysa gururum değil aldatan veya kıskandıran erkekten bir anda vazgeçivermem, uzaklaşmama neden olan. Sıkıntı vermesin kimse bana dileğim. Ben çetrefil istemem ki, entrika yapamam ki, kafam karışır, yalan söyleyemem ki, plan falan yapamam ki. Ama kadınlar çok güzel çalıştırıyorlar bu konuda zihinlerini ve tüm erkekler de bu davranışın normal olduğunu öğrenmişler ve aykırı davranan kadın hiç bir zaman kalıcı olmuyor onlar için. Çünkü kolay vazgeçebilecek, istediğini istediği zaman yapabilecek, canı istemeyince söylemeyecek, içinden gelince konuşacak, içinden geldiği gibi kızacak, gülecek, saklamaya çalışmayacak, şeffaf ve yanındayken hep mutlu bir kadını kim ister ki?